Historia współczesna

CZASY WSPÓŁCZESNE

We współczesną historię kościoła św. Piotra Apostoła wpisuje się odnowa duszpasterska i liturgiczna po Soborze Watykańskim II (1962-65). Obok kościoła akademickiego KUL i kościoła powizytkowskigo kościół ten był ośrodkiem promującym odnowioną liturgię. Świątynia ta jest kolebką Drogi Neokatechumenalnej w Polsce. To tutaj w 1975 r. o. Alfred Cholewiński i katechiści włoscy głosili pierwsze katechezy, inicjując powstanie najstarszej w Polsce wspólnoty neokatechumenalnej. Katechiści tej wspólnoty zanieśli Dobrą Nowinę do wielu miast w Polsce i poza jej granicami.

Kościół ten związany jest również z ruchem społecznym „Solidarność”. W kościele tym 13. dnia każdego miesiąca sprawowano msze św. za Ojczyznę, tłumnie uczęszczane w czasach stanu wojennego. Po męczeńskiej śmierci kapelana „Solidarności” – bł. ks. Jerzego Popiełuszki msze św. za Ojczyznę odprawiano również 19. dnia miesiąca.

W latach stanu wojennego uczestnicy tych liturgii poddawani byli represjom, a w pamięci mieszkańców miasta pozostaje obraz krzyża układanego z kwiatów i zniczy na dziedzińcu kościoła. W kościele są relikwie bł. ks. Jerzego Popiełuszko. Istniało tutaj także centrum rodzącego się harcerstwa katolickiego w Lublinie (Niezależny Ruch Harcerski, Ruch Harcersko-Liturgiczny).

W 2015 roku, przełożony Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego zdecydował o zamknięciu domu zakonnego i przekazaniu kościoła wraz z budynkami klasztornymi Archidiecezji Lubelskiej. W niedzielę 29 listopada 2015 r.o godz. 18.00 została odprawiona przez arcybiskupa Stanisława Budzika msza święta dziękczynna, za posługę oo. jezuitów w kościele pw. św. Piotra Apostoła przy ul. Królewskiej 9 w Lublinie.

Od 8 grudnia 2015 r. rektorem kościoła jest ks. Bogusław Suszyło.

WNĘTRZE

Do 1768 r. kościół posiadał cechy budowli renesansowej, dzisiaj jedynie w prezbiterium pozostały ślady pierwotnej dekoracji. W czasie dokonywanych renowacji budowla nie uległa zasadniczym przeróbkom. Dodano jedynie zewnętrzne filary w celu wzmocnienia murów. Kościół jest jednonawowy. Nawa główna została pomalowana w 1897 r. przez Władysława Barwickiego (do tej pory była jedynie bielona). W prezbiterium umieszczono ołtarz główny wykonany w XVIII w. (styl renesansowy), natomiast tabernakulum, dostosowane do stylu całości, pochodzi z 1958 r. Nad ołtarzem znajduje się obraz przedstawiający św. Piotra Wątpiącego (mal. A. Michalak).